علیرغم اینکه مسئولین دولتی همواره از بی تاثیر بودن تحریمهای بین المللی علیه ایران سخن می گویند ،بدنبال تلاش واشنگتن مبنی بر ایجاد اجماع بین المللی برای تصویب چهارمین قطعنامه احتمالی در شورای امنیت سازمان ملل در خصوص تشدید تحریمها ی بین المللی علیه ایران ، در دوهفته اخیر ،رئیس دولت دهم در سفر به زیمباوه واوگاندا ووزیر خارجه وی در سفر به وین ،بوسنی ،ایتالیا ویونان تلاش کردند در مذاکرالت ومصاحبه های خود با مقامات این کشورها ومصاحبه با نمایندگان رسانه های گروهی زمینه همراهی برخی ازکشوره وفشار افکار عمومی را برای جلوگیری از تصویب قطعنامه احتمالی در شورای امنیت در خصوص تشدید تحریمه علیه ایران را فراهم نمایند ।
همچنین تهران با برگزاری نشست خلع سلاح جهانی که با حضور برخی مقامات کشورهای همسایه وکشورهای خاورمیانه ،آسیا ئی وآفریقائی وآمریکای لاتین برگزار نمود ،سعی وافی بمنظور تحت الشعاع قراردادن اجلاس امنیت هسته ای واشنگتن که با حضور سران چهل وهشت کشور جهان برگزار شده بود و یکی از اهداف آن فشار به ایران از طریق جلب رضایت کشورهای عضو شورای امنیت وسایر کشورهای بازیگر بین المللی بمنظور موافقت آنها با تشدید تحریمها علیه ایران برگزار شده بود ، زمینه دیگری در خصوص حمایت از ایران را در موضوع هسته ای وجلوگیری از تشدید تحریمها فراهم نماید।
باید خاطرنشان ساخت به موازات تلاشهای فوق ،تهران سعی نمود با میزبانی از وزرای خارجه ترکیه وبرزیل در تهران ،مجددا حمایت آنها را از مواضع هسته ای ایران تجدید نموده وقول مساعد این دو کشور را که هردو از اعضای غیر دائم شورای امنیت هستند در خصوص رای منفی به قطعنامه احتمالی تشدید تحریمها دراین شورا را اخذ نماید।
از سوی دیگر تهران مجددا در مصاحبه ها ودردیدار وزیر خارجه اش با مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی موضوع تبادل سوخت را پی گیری نمود که ظاهرا نتیجه ای در بر نداشته است।لازم به ذکر است که این اقدام نیز به دنبال تلاش قدرتهای بزرگ برای تشدید تحریمها علیه ایران صورت گرفت ।ورسم است که اگر از فرصتها استفاده نشود از دست می رود وغربیها احساس کردند تهران ناگزیر به رجوع به پیشنهاد قبلی شده است لذا ایستادگی کردند.
بر پایه آخرین ارزیابی ها ، وزیر خارجه ایران در سفر به بوسنی که یکی دیگر از اعضای غیر دائم شورای امنیت است موفق به جلب نظر موافق این کشور مبنی بر رای منفی به قطعنمامه احتمالی نشده است।
با عنایت به اینکه مقامات آمریکائی اعلام کرده اند روسیه وچین نیز با صدور قطعنامه علیه ایران موافقت نموده اند ودر روزهای اخیر وزرای خارجه آمریکا وروسیه نیز گفتگوی تلفنی در این خصوص داشته اند ومقامات روسی وچینی نیز صراحتا وتلویحا ، با اعلام عدم رضایت از رفتار هسته ای ایران، تشدید تحریمها را در شرایط فعلی ناگزیر قلمداد نموده اند ،بنظر می رسد در صورت ارائه پیش نویس قطعنامه تحریم علیه ایران، از سوی این شورا به تصویب برسد।،از آنجا که تصویب قطعنامه در شورای امنیت نیاز مند حداقل نه رای از پانزده رای می باشد و رای مثبت پنج کشور عضو دائم این شورا الزامی است ।لذا حتی در صورتی که کشورهای برزیل ،ترکیه ولبنان بعنوان اعضای غیر دائم شورا به قطعنامه رای منفی (که بعید است )یا ممتنع بدهند ،باز هم قطعنامه یا دوازده رای به تصویب خواهد رسید ।باید اضافه کنم که اگر قرار باشد یکی از اعضای دائم شورای امنیت قطعانه احتمالی را وتو کند ، در این صورت اساسا قطعنامه در شورا مطر ح نخواهد شد ।یا به تعبیر دیگر پنج کشور عضو دائم شورای امنیت قبل از طرح موضوع در نشست شورا توافق لازم را به عمل میآورند।ضمن اینکه در این توافق کشور آلمان نیز بعنوان یک قدرت برتر اروپائی(که عضو شورای امیت نیست) با اعضای دائم شورا هماهنگی کامل دارد و اتحادیه اروپا نیز از تشدید تحریم ایران حمایت می کند।
به هر تقدیر تمام کشورها اعم از کشورهای سیستم وزیر سیستم در پی تامین منافع ملی خود هستند اما بر اساس واقعیات امروز جهانی نقش کشورهای سیستم که به لحاظ اقتصادی ،نظامی و سیاسی از پتانسیل بیشتری برخوردارند در نظام بین الملل بیشتر است।و با دور زدن این کشورها ورفتن به سراغ کشورهای ضعیف ومتوسط وزیر سیستم نمی توان آنگونه که باید بر آنها تاثیر قابل توجهی گذاشت. ।بهترین روش، تعامل با همین بازیگران سلطه گر است ،بدیهی است هرگونه تعامل باید درچارچوب منافع واقعی ملی ایران عزیز باید صورت پذیرد।وبه دلیل همین اهمیت است که دیپلماسی در کنار سایر مولفه ها یکی از مولفه های مهم قدرت هر کشوری محسوب می شود ।اقدامات سلبی و رفتن به سراغ کشورهای فله ای تنها هزینه های سیاست خارجی کشور را فزونی می بخشد وعایدی دیگری ندارد .
همچنین تهران با برگزاری نشست خلع سلاح جهانی که با حضور برخی مقامات کشورهای همسایه وکشورهای خاورمیانه ،آسیا ئی وآفریقائی وآمریکای لاتین برگزار نمود ،سعی وافی بمنظور تحت الشعاع قراردادن اجلاس امنیت هسته ای واشنگتن که با حضور سران چهل وهشت کشور جهان برگزار شده بود و یکی از اهداف آن فشار به ایران از طریق جلب رضایت کشورهای عضو شورای امنیت وسایر کشورهای بازیگر بین المللی بمنظور موافقت آنها با تشدید تحریمها علیه ایران برگزار شده بود ، زمینه دیگری در خصوص حمایت از ایران را در موضوع هسته ای وجلوگیری از تشدید تحریمها فراهم نماید।
باید خاطرنشان ساخت به موازات تلاشهای فوق ،تهران سعی نمود با میزبانی از وزرای خارجه ترکیه وبرزیل در تهران ،مجددا حمایت آنها را از مواضع هسته ای ایران تجدید نموده وقول مساعد این دو کشور را که هردو از اعضای غیر دائم شورای امنیت هستند در خصوص رای منفی به قطعنامه احتمالی تشدید تحریمها دراین شورا را اخذ نماید।
از سوی دیگر تهران مجددا در مصاحبه ها ودردیدار وزیر خارجه اش با مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی موضوع تبادل سوخت را پی گیری نمود که ظاهرا نتیجه ای در بر نداشته است।لازم به ذکر است که این اقدام نیز به دنبال تلاش قدرتهای بزرگ برای تشدید تحریمها علیه ایران صورت گرفت ।ورسم است که اگر از فرصتها استفاده نشود از دست می رود وغربیها احساس کردند تهران ناگزیر به رجوع به پیشنهاد قبلی شده است لذا ایستادگی کردند.
بر پایه آخرین ارزیابی ها ، وزیر خارجه ایران در سفر به بوسنی که یکی دیگر از اعضای غیر دائم شورای امنیت است موفق به جلب نظر موافق این کشور مبنی بر رای منفی به قطعنمامه احتمالی نشده است।
با عنایت به اینکه مقامات آمریکائی اعلام کرده اند روسیه وچین نیز با صدور قطعنامه علیه ایران موافقت نموده اند ودر روزهای اخیر وزرای خارجه آمریکا وروسیه نیز گفتگوی تلفنی در این خصوص داشته اند ومقامات روسی وچینی نیز صراحتا وتلویحا ، با اعلام عدم رضایت از رفتار هسته ای ایران، تشدید تحریمها را در شرایط فعلی ناگزیر قلمداد نموده اند ،بنظر می رسد در صورت ارائه پیش نویس قطعنامه تحریم علیه ایران، از سوی این شورا به تصویب برسد।،از آنجا که تصویب قطعنامه در شورای امنیت نیاز مند حداقل نه رای از پانزده رای می باشد و رای مثبت پنج کشور عضو دائم این شورا الزامی است ।لذا حتی در صورتی که کشورهای برزیل ،ترکیه ولبنان بعنوان اعضای غیر دائم شورا به قطعنامه رای منفی (که بعید است )یا ممتنع بدهند ،باز هم قطعنامه یا دوازده رای به تصویب خواهد رسید ।باید اضافه کنم که اگر قرار باشد یکی از اعضای دائم شورای امنیت قطعانه احتمالی را وتو کند ، در این صورت اساسا قطعنامه در شورا مطر ح نخواهد شد ।یا به تعبیر دیگر پنج کشور عضو دائم شورای امنیت قبل از طرح موضوع در نشست شورا توافق لازم را به عمل میآورند।ضمن اینکه در این توافق کشور آلمان نیز بعنوان یک قدرت برتر اروپائی(که عضو شورای امیت نیست) با اعضای دائم شورا هماهنگی کامل دارد و اتحادیه اروپا نیز از تشدید تحریم ایران حمایت می کند।
به هر تقدیر تمام کشورها اعم از کشورهای سیستم وزیر سیستم در پی تامین منافع ملی خود هستند اما بر اساس واقعیات امروز جهانی نقش کشورهای سیستم که به لحاظ اقتصادی ،نظامی و سیاسی از پتانسیل بیشتری برخوردارند در نظام بین الملل بیشتر است।و با دور زدن این کشورها ورفتن به سراغ کشورهای ضعیف ومتوسط وزیر سیستم نمی توان آنگونه که باید بر آنها تاثیر قابل توجهی گذاشت. ।بهترین روش، تعامل با همین بازیگران سلطه گر است ،بدیهی است هرگونه تعامل باید درچارچوب منافع واقعی ملی ایران عزیز باید صورت پذیرد।وبه دلیل همین اهمیت است که دیپلماسی در کنار سایر مولفه ها یکی از مولفه های مهم قدرت هر کشوری محسوب می شود ।اقدامات سلبی و رفتن به سراغ کشورهای فله ای تنها هزینه های سیاست خارجی کشور را فزونی می بخشد وعایدی دیگری ندارد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر